Banwari Trace, Oropuche, Trinidad.

In 2005 en 2007 is door Mr. Peter O’Brien Harris ten behoeve van The National Archaeological Committee of Trinidad and Tobago en gesubsidieerd door UNESCO archeologisch onderzoek verricht op de prehistorische vindplaats Banwari Trace, Trinidad.  Dit onderzoek werd uitgevoerd in samenwerking met verschillende specialisten waaronder Dennis Nieweg. Het vormde het eerste vervolgonderzoek sinds de ontdekking en eerste opgraving van de vindplaats door Harris en zijn medewerkers van The Trinidad and Tobago Historical Society (South Section) in 1969/1970 (Harris, 1973, 1976).

De vindplaats Banwari Trace staat inmiddels op de werelderfgoedlijst van UNESCO en wordt aangemerkt als bedreigd. Het betreft de oudste archeologische vindplaats van het Caribisch gebied en representeert een nederzetting (schelpafvalhoop) van pre-ceramische jagers-vissers-verzamelaars die met behulp van radiokoolstofdateringen chronologisch geplaatst kan worden tussen 6000 en 4000 voor Chr. Zij is gelegen op de oever van de Oropuche Lagoon in Zuidwest-Trinidad. De archeologische traditie waaraan de vindplaats kan worden toegeschreven, staat bekend als de Ortoiroid series. De vindplaats heeft ook het oudste menselijk sketletmateriaal van het Caribisch gebied opgeleverd (Boomert, 2000, 2013, 2016).

Dennis Nieweg heeft in 2007 in opdracht van Mr. Peter O’Brien Harris en Prof. Dr. Keith O. Laurence (University of the West Indies, Trinidad) ten behoeve van The National Archaeological Committee of Trinidad and Tobago het ter plekke aangetroffen schelpmateriaal geanalyseerd. Dit schelpmateriaal bestond voornamelijk uit diverse soorten mariene, brakwater en zoetwater mollusken zoals Crassostrea, Neritina en Mactra.

Van Banwari Trace is een aantal vondstcomplexen onderzocht. Ten eerste is van de voedselresten met name het schelpmateriaal geanalyseerd. Bovendien zijn de stenen gebruiksvoorwerpen ten behoeve van zetmeelonderzoek geanalyseerd, terwijl het dierlijk bot- en schelpmateriaal voor isotopenanalyse is gebruikt. Stratigrafie en context van de vindplaats zijn geanalyseerd, net als een serie grondmonsters. Houtskool heeft een nieuwe serie radiokoolstofdateringen opgeleverd die de opbouw van de vindplaats nader heeft gepreciseerd. De vindplaats is uitgebreid opgemeten met een moderne theodoliet en er is een 3D-beeld van gemaakt. Vondstcategorieën die nog (deels) onderzocht moeten worden, betreffen het menselijk en dierlijk botmateriaal naast de stenen, benen en schelpen artefacten.

Op dit ogenblik wordt dit materiaal uitgewerkt in de vorm van een toekomstige publicatie.

Literatuur:

Boomert, A., 2000. Trinidad, Tobago and the Lower Orinoco Interaction Sphere: An archaeological/ ethnohistorical study. PhD Thesis Leiden University.

Boomert, A., 2013. Gateway to the mainland: Trinidad and Tobago. In: William F. Keegan, Corinne L. Hofman and Reniel Rodríguez Ramos, eds., The Oxford Handbook of Caribbean Archaeology: 141-154. Oxford: Oxford University Press.

Boomert, A., 2016. The indigenous peoples of Trinidad and Tobago from the first settlers until today. Sidestone Press, 2016.

Harris, Peter O’Brien, 1973. Preliminary report on Banwari Trace, a preceramic site in Trinidad. Proceedings of the Fourth International Congress for the Study of Pre-Columbian Cultures of the Lesser Antilles, St. Lucia 1971: 115-125.

Harris, Peter O’Brien, 1976. The preceramic period in Trinidad. In: Linda Sickler Robinson, ed., Proceedings of the First Puerto Rican Symposium on Archaeology: 33-64. San Juan de Puerto Rico: Fundación Arqueológica, Antropológica e Historica de Puerto Rico.